Każdy opiekun zwierzęcia musi bacznie go obserwować, a w przypadku zauważenia odstępstw od normy, skierować swoje kroki do lecznicy weterynaryjnej. Kot w średnim i starszym wieku powinien minimum raz w roku odwiedzić lekarza, który w zależności od wyniku badania klinicznego zwierzęcia i zebranego wywiadu, zleci badania dodatkowe – badanie krwi, moczu, USG czy echo serca. Warto pamiętać, że koty są mistrzami kamuflażu i często manifestują objawy, dopiero kiedy choroba rozwinie się w pełni. Profilaktyka zdrowia kotów jest idealnym rozwiązaniem.
Na co choruje kot?
Koty pochodzące z trudnych warunków mogą chorować i przenosić wiele patogenów, zarówno bakteryjnych jak i wirusowych, ale również być rezerwuarem chorób pasożytniczych. Najpopularniejszymi chorobami wirusowymi kotowatych są: FIV (wirus nabytego niedoboru immunologicznego), FeLV (wirus białaczki kotów), panleukopenia, kaliciwirus i herpeswirus, które odpowiadają za objawy choroby popularnie zwanej katarem kocim. Również choroby pasożytnicze u kotów, nie są rzadkością, zarówno te dotyczące pasożytów wewnętrznych jak i zewnętrznych. Najczęstszymi pasożytami wewnętrznymi u kotów są: glista kocia, tasiemiec, giardia i rzęsistek. Pasożyty zewnętrzne to m.in. pchły, kleszcze, wszoły oraz świerzbowce uszne.
Przewlekła choroba nerek
Statystycznie trzy razy więcej kotów niż psów w wieku senioralnym cierpi na przewlekłą chorobę nerek.
Nerki pełnią w organizmie kluczową rolę – filtrują i usuwają zbędne produkty przemiany materii oraz toksyny. Jeśli funkcje te zostaną upośledzone, wtedy cały organizm będzie narażony – pojawi się na przykład niewydolność serca, trudności z oddychaniem, także może wystąpić upośledzenie innych narządów.
Koty są szczególnie narażone na niewydolność nerek między innymi ze względu na tendencję do infekcji dróg moczowych, częste wady wrodzone nerek na przykład wielotorbielowatość, ale również specyfikę ich diety. Koty są bezwzględnymi mięsożercami, ich jadłospis powinien więc być bogaty w białko. Nerki radzą sobie z usuwaniem szkodliwych produktów ubocznych metabolizmu białka wysokiej jakości. Jeśli pożywienie kota ma nieodpowiedni skład, metabolizm bardzo obciąża nerki mruczka. Koty spożywają często za małe ilości wody, co nie ułatwia nerkom ich funkcjonowania. Przewlekła niewydolność nerek jest dość podstępna, gdyż początkowo nie daje żadnych objawów. Pojawiają się one z czasem ze względu na jej postępujący charakter. Każdy opiekun powinien zwrócić uwagę na takie objawy u swojego kota, jak: apatia, spadek masy ciała, pogorszenie jakości okrywy włosowej, obniżony apetyt, zwiększone pobieranie wody oraz towarzyszące temu zwiększone oddawanie moczu. W przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów, zmian zachowania zwierzęcia, konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii. Aby jak najszybciej zdiagnozować problem przewlekłej niewydolności nerek, konieczne jest minimum raz w roku (o ile lekarz nie zaleci częściej) wykonywanie badań biochemicznych krwi oraz badania ogólnego moczu. W niektórych przypadkach konieczne będzie wykonanie badania USG dróg moczowych oraz pomiaru ciśnienia krwi.
Najważniejszym ogniwem monitoringu stanu zdrowia jest opiekun chorego kota, który codziennie obserwuje swojego czworonoga w domu. Musimy zwracać szczególną uwagę na apetyt, który jest najczulszym indykatorem pogorszenia stanu zwierzęcia, a także, czy nasz kot nie robi się bardziej osowiały, nie wymiotuje, oddaje prawidłowo mocz do kuwety oraz czy w moczu nie widać np. śladów krwi. Ważnymi wskaźnikami, na które powinniśmy zwracać uwagę są także objętość pobieranych płynów oraz zmiana masy ciała. Po pewnym czasie, doświadczony opiekun potrafi także samodzielnie ocenić stopień nawodnienia swojego kota. Jeżeli zaobserwujemy coś niepokojącego, niezwłocznie powinniśmy udać się do gabinetu weterynaryjnego, w celu przeprowadzenia badania klinicznego i uruchomienia dokładnego postępowania diagnostycznego.
Kocie problemy z tarczycą
Koty częściej w starszym wieku zapadają na nadczynność tarczycy. Pierwsze objawy jakie może zauważyć opiekun, to m. in.: utrata masy ciała, wzmożone pragnienie i częstsze oddawanie moczu, utrata sierści, wymioty, biegunka oraz zmiany w zachowaniu kota. Mruczki robią się nadpobudliwe, nerwowe, a czasem nawet agresywne. Często nadmiernie wylizują sierść, co doprowadza do miejscowych wyłysień na ciele. Z czasem sierść robi się matowa i posklejana. Należy podkreślić, że nieleczona nadczynność tarczycy sieje coraz większe spustoszenie w organizmie. Dochodzi do przyspieszenia pracy serca, rozwoju nadciśnienia (objawia się to przyśpieszeniem oddechów, kaszlem i dusznością), czy uogólnionych zaników mięśniowych. Podczas badania okulistycznego można stwierdzić wylewy w komorze oka, a nawet utratę wzroku na skutek odwarstwienia siatkówki. Kluczowe w ramach profilaktyki tej choroby jest wykonywanie badań laboratoryjnych krwi z uwzględnieniem parametrów tarczycowych minimum raz w roku. Jeżeli chodzi o diagnostykę nadczynności tarczycy, bywa, że już po badaniu klinicznym lekarz weterynarii stwierdzi powiększenie tego gruczołu w okolicy szyi. Wówczas zleci badania dodatkowe, w postaci badania ultrasonograficznego tarczycy. W przypadku wykrycia zmian guzowatych w obrębie gruczołu tarczowego, często konieczna jest interwencja chirurgiczna. Jeśli choroba wynika z nadmiernego wydzielania hormonów, a nie ma zmian w budowie samego gruczołu, konieczne jest leczenie farmakologiczne, które daje bardzo dobre efekty.
Cukrzyca u kotów
Podstawowymi objawami cukrzycy u kota są: nadmierne pragnienie, częste i w dużych ilościach oddawanie moczu oraz duży apetyt, matowa sierść i łupież. Do cukrzycy szczególną predyspozycję mają zwierzęta otyłe. Niestety, do lecznic często przyprowadzane są zwierzęta już w bardzo zaawansowanym stadium choroby i z dodatkowymi powikłaniami, ponieważ objawy cukrzycy rozwijają się stopniowo i nie zawsze opiekun w porę je zauważy – zwłaszcza u wychodzącego kota. Na cukrzycę cierpi ok. 0,5% populacji kotów, najczęściej jest ona diagnozowana po 8. roku życia. Dlatego też, dobrym zwyczajem jest wykonywanie raz w roku u lekarza weterynarii kontrolnego badania stanu zdrowia zwierzęcia, podczas którego lekarz dodatkowo pobierze próbkę krwi do testów.